Saturday, October 3, 2015

ప్రియ మానసీ .... నిన్నే







"ఔనూ నిజంగా నేనీ క్షణాన ఇలానే మరణిస్తే ఏమౌతావు? ఎలా ప్రతిస్పందిస్తావు?" అన్నాను.
"అయ్యో దూరమయ్యావే .... ఇలా జరక్కుండా ఉంటే బాగుండేది" అంటాను. అన్నావు.
అప్పుడు వెంటనే, "మానసీ నిజంగా నీవు నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా!?" అన్నాను.
వెంటనే నీవు, "నిజంగా నాకూ తెలియదు." అన్నావు. ఊపిరి ఆగినంత పని అయ్యింది.

"నేను నీకు విడమర్చాలనుకుంటున్నాను మానసి" అన్నాను. నేనెరిగిన సంగతులు, వాస్తవాలు  
"నీకూ తెలుసు నేను నిన్నెంత ఘాడంగా ప్రేమిస్తున్నానో
నీవే ఎప్పుడూ ప్రతిగా నన్ను ప్రేమించలేదు .... నిజం కాదా?" అన్నాను.
ఇలా మాట్లాడుతున్నానని అనుకోకు, నేను భావోద్వేగం లో మాట్లాడుతున్నాననుకుని అని

"ఎప్పుడైతే నీవు నీ మనసును స్వచ్చందంగా నా ముందు విప్పలేదో .... అప్పుడే
అవసరం ఏర్పడ్డప్పుడు మాత్రమే ఒక్కోసారి ఒక్కో అబద్దం ఆడావో .... అప్పుడే తెలుసు. 
నాకు తెలిసే నీకు సహకరించాను .... ప్రతిసారీ నీవు పనయ్యిందని సంతోషపడ్డప్పుడు 
నన్ను చూసి నీవు నవ్వుకున్నప్పుడు, నేను ఎంతగా రోధించానో .... నీకు తెలుసా?"

మళ్ళీ అన్నాను. "నాకు తెలుసు, మన బంధం తెగకుండా, పవిత్రంగా ఉంచుకునేందుకు
నేను ఎంతగా తపన చెందానో, అలవికాని సమశ్యలను ఎన్నింటిని నెత్తిన వేసుకుని మోసానో
అంతే తేలిక గా నీవు తెంచుకున్నావు." "నీ చేతిలో నన్ను .... ఒక బొమ్మను చేసుకుని  
నీ ఆనందం చూసి, ఇనుమటించేందుకే నువ్వాడే ఆటలో నేను తోలుబొమ్మనయ్యాను." అని

"ఒక్కసారి వెనుదిరిగి చూడు! నేనెరుగనని నీవు అనుకుంటున్న అన్ని నిజాలూ నాకు తెలుసు.
అంతే కాదు నువ్వెంత పిచ్చిదానివో .... ఎలా తెలివితక్కువ దానివో!"
చివరి లక్షణం గా నేను గమనించింది నిర్ధారణ కొచ్చిందీ మాత్రం
"ఔనూ ఎలా సాధ్యం? అనే .... అమృతమూర్తివి అనుకున్న నువ్వింత దయారహితవు ఎలా!?" అనే

No comments:

Post a Comment