మృత్యువును కాలం గుండెల్లో దాచుకున్నంతగా
తుఫానును సముద్రుడు ముద్దాడినప్పటి శాశ్వత బాంధవ్యం తడిని లా
ఆమె సాహచర్యాన్ని కోరుకుని
కానీ,
ఆమె నన్నొదిలి తిరిగిరాని తీరాలకు వెళ్ళిపోయింది.
అందుకనేనేమో
రాత్తిరికి స్ఫూర్తినిచ్చే నీడనుగా మారాలని
ఆటు పిదప పోటునులా మారి
గతం జ్ఞాపకాలను దూరంగా విసిరెయ్యాలని
ఆమె తరలెళ్ళిన శవపేటికను కన్నీటితో శుభ్రపరిచైనా
ఆమెతో కలిసి గమ్యం చేరలేకపోయానే అని అనిపిస్తుంది.
ఆమె నూ,
ఆమె జ్ఞాపకాలనూ ఊపిరిగా
కాలాంతంవరకూ శ్వాసించుతూ జీవించాలనుంది.
No comments:
Post a Comment