నీ, నా జ్ఞాపకాల మంచం పై
నన్ను వదిలేసి .... ఎందుకలా
ఈ చిరునవ్వు బూడిదలో
దొర్లమని
నాటి నీ నవ్వును అనుభూతి
చెందమన్నట్లు నువ్వెళ్ళిపోయావో
నేనెరుగని తీరాలకు.
మనవద్ద రెండు జీవిత కాలాల
సమయం ఉందనుకున్నానే కానీ
అరమరికలు లేని
పొగ .... అల్లుకుపోయే అనురాగం
నీ సాంగత్యం, మృధుత్వం
సుఖ దుఃఖాల ముద్దులలు
దూరమౌతాను అని అనుకోక
భద్రంగా దాచుకో లేదు.
సమయం సరిపోదనుకోలేదు.
ఇప్పుడు నేను నా ఆలోచనలలో
నిన్ను వదిలి జీవించాలని
కాలుతున్న యౌవ్వనం లో
కరిగి మనిషినయ్యి
నీవులేని వేదన జీవనంలో
వడలి రాలిన
నా నవ్వు బూడిదలో పొర్లి
నీ జ్ఞాపకాల అనుభూతిని చెందాలని
No comments:
Post a Comment