విరహ వేధన

చంద్రశేఖర్ వేములపల్లి || విరహ వేధన ||

దిండు లో తలదూర్చిన వొక గుసగుస లా, 
శీతలాన్ని మైదానం లో వొదిలిన ఒంటరితనం 
పరుచుకుంటున్న ఉదయం 
మంచం పైనా మంచంచుట్టూ అంతా నిశ్శబ్దం లా 

నీ ఒక్క స్పర్శ నాలో మత్తును రగిలించి 
మూసుకున్న కనుల కలల్లోకి జారిపోతాను నేను 
అది ప్రియ భావన, ప్రేమే అవుతుంది. 
ఆ గడిచిన క్షణం పెల్లుబికిన ప్రణయానుభూతే అవుతుంది.

కానీ ఆ అనుభూతి క్షణాలకు నేను దూరమై 
ఆ ప్రియ, ప్రేమ భావనలు అలాగే మిగిలిపోయాయి. 
నీ స్పర్శ మాత్రం కాలం కదిలిపోయినా మనం ఒకరికొకరం తోడు 
అన్న భావనను కలిగిస్తుంది నీ హృదయం పందిరి నీడ లో

నిజం గా నా లోపలా, బయటా నేనో నీటి బొట్టును 
ఒక కన్నీటి చుక్కను .... నీ అరచేతి లో, 
నాకీ రోజు అన్నీ దుశ్శకునాలే! కలలు రావడం లేదు. 
నాది ప్రేమే అయినా తిరిగి పొందలేని దౌర్భాగ్యం అది.

ఒంటరినై ప్రేమ, నీవూ లేని నీరు లేని నదినై 
కదిలే వొయారాల అందాన్ని చూసే అదృష్టం కోల్పోయి 
సాయంత్రపు చిరు గాలి సుతారంగా స్పర్శించడాన్ని కోల్పోయి .... 
నా మనోభావన ఒక విరహ వేధనే అయ్యుంటుంది.

2013, సెప్టెంబర్ 01, ఆదివారం 7.40 గంటలు.