ఒక చల్లని వెన్నెల రాత్రి
ఆకాశాన్ని చూస్తూ నిద్దురలోకి జారినపుడు
అక్కడ ... తారలు, నక్షత్రాల సరసన నీవు ...
గోరువెచ్చని హాయిలా ... నన్ను పలుకరిస్తూ,
నీవూ నేనూ పక్కపక్కన కూర్చున్న
గాలి దూరని సామీప్యం ... మంచు కురుస్తున్న చల్లదనంలో,
నేలపై పెరిగిన గడ్డిపరకల్లా ... మనం!
చల్లని చందమామ చూస్తూ, ఆహ్లాదం మారుతున్న అంతరంగాలు!
ఆరుబయట విశాలమైన ఆ నీలి ఆకాశం కప్పు ...
కింద వెన్నెల వెలుగుల ఆవరణలో చల్లదనపు ఆనందం!
గడ్డిపరకల్లా అటూ ఇటూ ఊగుతూ ఇరు మనసుల నాట్యం!
అది, గాలి బలంగా ఊళలు వేస్తున్న ఆత్మీయ రోదనం!
మనం ఒకరి కళ్ళలోకి ఒకరం తదేకంగా చూస్తూ,
ఎదుటివారి ఆవేశాన్ని, ఆలోచనల్ని, అంచనావేస్తూ ...
తనలోలానే అయ్యుండొచ్చా అని ... ఆశ్చర్యపోతుంటే
ముచ్చటగా ... దట్టంగా పెరిగిన గడ్డిపరకలు మనల్ని తాకుతూ,
వెన్నెల కురుస్తున్న చల్లని తెల్లని రాత్రి
ప్రేమకోసం అస్తిత్వాలు కోల్పోయిన హృదయాల అంతరంగంలో మీమాంస,
నీవూ నేను కలిసి మనం మమైకం ఐనట్లా?
లేక చల్లని ఆహ్లాద వాతావరణం మోహనికి మోసపోయినట్లా ... అని,
No comments:
Post a Comment