అన్నివైపుల్నుంచి అలుముకున్న అంధకారం అది.
నా ముందు, నా సమీపం లోనే నిలబడి ఎవరో ....
సహచరుల ఆత్మల్లా ఎవరివో నీడలు
వారి శ్వాస నన్ను తాకుతూ
కళ్ళు తెరిచేందుకే భయం గా
వారు, సునిశితంగా నా ఆత్మలోకి చూస్తున్న భావన
భయం .... ఏమి చూస్తారో అని
నా నిక్షిప్త అంధకారాన్నా, ఆశలనా
కలలనా, భయాలనా లేక
నేనుగా రూపుదిద్దుకున్న నా అస్తిత్వాన్నా అని,
ధైర్యం చేసి కళ్ళు తెరవాలనిపించి .... తెరిస్తే,
నిజంగానే .... నిలువుటద్దంలో
నా ప్రతిబింబాన్ని నేను చూసుకుంటే ....
నాపై నాకు జాలి వేస్తుందా? లేక భయం వేస్తుందా?
జీవితం నిజంగా అంత అమూల్యమా!?
స్వీయ శతృవునై నాతోనే నేను ప్రతిరోజూ పోరాడుతూ
పోరాడి ఓడి రక్తశిక్తుడ్నై ఇంటికి చేరుతూ
మరణం గురించే పదే పదే ఆలోచిస్తూ
అది వచ్చేవరకూ ఎదురు చూసే ఓపిక లేక
సాదరంగా స్వాగతించేందుకు సిద్దపడి
బలహీనంగా శ్వాసిస్తూ .... ఎన్నాళ్ళీ బ్రతుకు భారం
No comments:
Post a Comment