మానవత్వమే తోడుగా

ఆశిధిల శకలాలలోంచి బయటపడి గాలి పీల్చుతూ కుప్పకూలిపోయాను. నన్ను బయటకు తీసిన సైనికులను విదిలించుకుని దూరంగా పారిపోవాలనుకున్నాను.
శరీరం సహకరించ లేదు. నడుముకు, వెన్నెముకకు, కాళ్ళకు, తలకు దెబ్బలు తగిలినట్లు తెలుస్తూనే మళ్ళీ కూలబడిపోయాను.
వైద్య నిపుణులయ్యుంటుంది. నన్ను స్ట్రెచ్చర్ మీదకు ఎక్కిస్తూ,
అరుపులు పెడబొబ్బలు వినిపిస్తున్నాయి.
రాళ్ళక్రింద, మట్టిపెళ్ళలు, ఇంటిపెంకులు, సిమెంట్ గోడలక్రింద ఎందరు సజీవ సమాధి అయ్యారో
ఊపిరి ఆడటం మానేసింది.
ఆక్సీజన్ పైపుల్తో ముఖాన్ని ఎవరో మూసేస్తున్నారు. పక్కన ఏడుస్తూ ఎవరో గట్టిగా పట్టుకున్నారు. గాలి పీల్చు అందరమూ సేఫ్ గానే ఉన్నాము గద్గద స్వరాలు.
నాకేమీ అర్ధం కావడం లేదు ఊపిరితిత్తులు బ్రద్దలౌతున్నట్లు ఉంది.
అయ్యేది ఎలాగూ అవుతుంది అని ఆలోచనల్లోంచి బయటికొచ్చేసాను.
ఊపిరి ఆడటం మొదలెట్టింది. సహకరించని శరీరం భాగాలు నొప్పి సంకేతాలను పంపించసాగాయి.
గుండె స్థిమిత పడసాగింది.
అమ్మా నాన్న ఎలా ఎక్కడ ఉన్నారో .... నా భార్య, కూతురు కొడుకు ఎక్కడ ఎలా ఉన్నారో
క్షేమంగానే ఉన్నారా? నాలానే ....
ఆలోచించలేకపోయాను.
అంతలోనే ఏదో నమ్మకం వారంతా క్షేమంగానే ఉన్నారని, నా కోసమే కలవరిస్తున్నారని ....
బహుశ వారే అయ్యుంటుంది ఇంతకు ముందు నాతో మాట్లాడింది. మేమంతా క్షేమంగానే ఉన్నామని అన్నది.
నా గుండెలో శక్తి సంఘటితం కాసాగింది.
అప్పటివరకూ తలుపు వద్ద తలక్రిందులుగా వ్రేలాడుతూ పలుకరిస్తూ వీలైతే తోడౌదామనుకున్న మరణం భావనను అలక్ష్యం గా చూసాను.
ఏదో అయ్యింది. ఆ తరువాత ఏమయ్యిందో తెలియదు.
ఒళ్ళంతా బ్యాండేజీలతో హాస్పిటల్ లో కోలుకున్నాక మాత్రమే తెలిసింది అప్పుడు నేను కోమాలోకి జారిపోయానని.
విశ్వ మానవత్వమే ఆపత్ సమయం లో తోడుండి నా జాతిని సంరక్షించిందని.