మనం

ఏనాడో కలిసుండాల్సింది
కలిసి ఉండకపోవడమే, ఆశ్చర్యంగా ఉంది.
ఆ వెన్నెల వికసించే వేళ
నీవు,
నేను లేని బాధను
విరహ వేదన అనుభవిస్తున్నావు కదూ!
గాఢంగా ....,
చీకటి పొరల్ని, చకోరాల్ని
మృదువుగా స్పర్శించాలని
మదనపడుతున్నావు కదూ ....
నాలా
తల దాచుకుని
ఏ నక్షత్రాల నీడలోనో
మరో ఉదయం ప్రశ్నించే ప్రశ్నల సమాధానాలను
ఒంటరితనాన్ని ఎదుర్కోవడం ఇష్టం లేక,

నీకు
ఇక అంత అవసరం,
ఒంటరిగా ఉండాల్సిన స్థితి ఉండదు.
ఇద్దరం, ఇకపై
ఒకే కల కందాము.
ఒకే దుప్పటి పంచుకుందాము.
ఒకే కోరిక, ఒకే అవసరం .... ఒకే గాలిని శ్వాసిద్దాం!
బాహువులను తోడుంచుకుని 
ఒకరికొకరం చేరువయ్యేందుకు
గుండెను గుండెకు హత్తుకుని 
స్థిమితతను కలిగించుకునేందుకు ఉపక్రమించుదాం!