మోమాటపడని వేళ

గులాబి అందం
హానికరం
చూపులతో తడిమినా
గుచ్చుకుంటూ
ముల్లు

సహజ రూప
అయస్కాంత గుణం సుమా
ఉద్వేగ అవగాహన
బలహీన నిస్సహాయత
ప్రేరణై నీకు

నిరర్ధక జీవి

ఎక్కడో శిశువు ఏడుపు

చల్లని రాత్రి.

కటిక చీకటి,

కన్నతల్లి శుభాకాంక్షలు

దూరదేశం లో ఎక్కడో ఉన్న

కానరాని బిడ్డ క్షేమం కోసం

ఎవరికి తండ్రో అతను ....

ఒక అనాద శవం

అక్కడ .... పంచకూలా లో,

నీడ కొల్పోయిన కుటుంబం అబాండం

ఒంటరిగా వదిలెళ్ళాడని

అతనలా వెళ్ళుండాల్సింది కాదని

సంసారం పట్ల బాద్యత ....

బార్యపై ప్రేమ,

ఒక స్త్రీ కోరుకునేది .... అంతే

స్నేహితుల ప్రభావమో కుతూహలమో

ప్రత్యక్ష సాక్షవ్వాలని

తన్నే కోల్పోయిన నిరర్ధకతతను

దోష భావన

ఏ కాగితంపైనా విదిలించని 
అబద్ధాలే అన్నీ
నిజాయితీని చిందని ఈ సిరాలో ....

సంక్లిష్ట పరిస్థితులు మాత్రం
సూచించబడి .... కొన్ని తప్పులు
కొన్ని కర్మఫల దోషాలుగా

రక్తం రుచి మరిగిన
మనో వికారపు పరివర్తన లా
అస్పష్ట అక్షరదోష ప్రచురణలే అన్నీ

ఈ విపరీత భావనలు ప్రతిబింబిస్తూ 
అక్కడక్కడా .... కొన్ని
పగులు అద్దాల చరిత్ర పుటలు

రెచ్చగొట్టని పెరిగిన అకారణ పగ లా  
సమీపంలో .... చిరునామా లేని 
ఒక అపవిత్ర శిశు సమాధి

ఎవరు నాటారో గాని

ఈ
నా ప్రియ
భావనలను,
జ్ఞాపకాల
గతం లోకి వెళ్ళి 
వెలికి తీసుకొచ్చినట్లు ....
ఉంచిన ....
ప్రతి కళాత్మక
చిత్రభంగిమల్లోనూ 
నీవు మాత్రమే
కనిపిస్తూ   

ఐతే
గుర్తించలేని విధంగా 
కాలి బూడిదై
దూళై
మట్టై
ఆత్మ భాగమైన
ముఖాలేవో 
పరామర్శిస్తున్నాయి.
అన్ని ప్రశ్నల సమాధానం
నువ్వే అన్నట్లు

కోల్పోయాకే తెలిసింది

వయసు మీద పడ్డాకైనా తప్పించుకోలేము .... గతపు పీడలనుంచి అని
పగిలి, విరిగి, నాశనమైన అస్తిత్వం పునాధులపై చదికిలపడాల్సొస్తుందని
కట్టెలపై భగ్గుమని మండాల్సిన
ఒకనాటి ఎండి రాలిన ఆశల కన్నీళ్ళ కలల శరీరావశేషాలపై
ఎంతో పటిష్టంగా నిర్మించుకున్న .... ఊహల సామ్రాజ్యమే
బానిస జీవనంగా అవిష్కారం ఔతుంది పరిణామక్రమంలో అని

ఎన్ని అవరోధాలు ఎన్ని ఎదురుదెబ్బలు ఎన్ని వినాశన చ్చాయలు
గతం లో, ఈ ఎద లో, శూన్యం అనేది లేని ఈ నగరపు ఒంటరితనంలో
ఈ నిరాశ నిస్పృహల్లోంచి నీతో కలిసి .... ఒకప్పటి గతం లో
పంచుకున్న ఆ ఆనందానుభూతుల జ్ఞాపకాల్లోకి జరగక తప్పక
మనము కలిసి గడిపిన నిన్నటి వేళల ఆ ఉన్నత ఆశయాల
ముద్దు ముచ్చట్ల పరిపూర్ణానందం .... విఫలపయత్నమే అని   

ఎవరికోసమూ ఆగని కాలగమనంలో పునర్నిర్మాణావశ్యకత పెరిగి
జీవితానుభవసార అవసరాల కిటికీలోంచి చూడటంతో పాటు
నూతన సామాజిక ప్రాపంచిక మార్పుల ఆలోచనల గవాక్షంలోంచి
ప్రతిదీ నెమ్మదిగా సులోచనాలతో చూడటం ఆవశ్యకత అయ్యి
జీవన యానంలో కాలంతో పాటు  తప్పనిసరైన
మార్పు దిశగా పునర్పురోగమనానికి ఉపక్రమించక తప్పదు అని

నా కలల్లో

పరవశ ఆనందాలం .... మనం

అన్ని వేళలా .... ఎక్కడ ఉన్నా

నా ఎదురుచూపులు .... అన్నీ

నిన్ను కనుగొనాలనే

నీకై పుట్టిన ప్రియభావనను నేను అని

నీ చెయ్యందుకుని

మృదువుగా నిన్ను స్పృశించాలనిపించే

నీ లోపలి .... వింత అనుభూతిని నేను

మంటల్లో కాలుతున్న విరహవేదనను పొందినా

బహుశ అందుకేనేమో ....

గొంతు పెగలని .... ఈ బలహీనత

నీవే నా ప్రేమ, నా ఆత్మ,

నీతోనే .... నా పరిపూర్ణత అనేనేమో

అన్నివేళలా అనురాగం తో

నిన్ను బంధీని చెయ్యాలి అనిపిస్తూ .....

కానీ మాట్లాడలేను.

అంతటి మదుర మనోజ్ఞతవు .... నీవు

నీవే నా స్వేచ్చవు, నా దానవు

నా వాస్తవాతీత గాథవు

కేవలం అది కలలో మాత్రమే అయినా

కలలతో కలిసి విశ్రమిస్తే ....

అరతెరిచిన కిటికీ లోంచి 
కలలు కొన్ని 
చిరు శబ్దం చేస్తూ 
వీధిలోకి జారుకున్నాయి  

నక్షత్రాల సమూహాలతో 
నిండిన ఆకాశం వైపు ....
బహుశ, ఆ నక్షత్రాల సరసన 
విశ్రమించేందుకనేనేమో  

అంతలోనే పిల్లగాలి తెరొకటి 
సున్నితంగా 
నా శరీరాన్ని తడిమి  
ఆత్మను తట్టింది 

నెమ్మదిలేని నా మదిని 
అభ్యుదయేచ్ఛతో నింపి ....
కలలపై ఇంద్రధనస్సు రంగు  
గమ్యాలను అద్ది  

కనీసం అందువల్లనైనా నేను 
స్థిమిత పడొచ్చని 
అక్కడ ఆ పక్కనే 
అదే అంతరిక్షం లో  సేదదీరితే     

సడిచెయ్యకుండా 
నిశ్శబ్దంగా 
ఆ నక్షత్రాలు, కలలతో కలిసి 
విశ్రమిస్తే ....

జాగ్రత్త

మనమేమీ విశేషాలము కాము 
అలా అని వస్తువులమూ కాము

నావరకూ నేను ....
ఒక నటుడ్ని
ఒక రచయితను
ఒక కవిని
ఈ జీవన రంగస్థలం పై
మున్ముందు ఏమి చేస్తానో
తెలియని అశాంతి
అన్నీ పొందాలనే తపన తోడుగా  

ఏదో ఒకటి
ఎప్పుడైనా రాస్తూ
ఎక్కువగా నటిస్తూ ఉన్న
ఒక కర్మణిక్రియను .... నేను

పొరపాటున నీవు గాని
నిన్ను .... ఎప్పుడైనా
విశేషానివి అనుకునేవు
బంధించబడుతావు
అసంతృప్తి ఆశయ జంజాటంలో

చీకటి నీడలు

నెమ్మదిగా శ్వాసిస్తూ ఉన్నాను.

భూత వర్తమాన భవిష్యత్ కాల

రహశ్యాల గుసగుసలేవో వినివస్తున్నట్లు

కలల్లో కరిగి స్వర్గం చేరి వచ్చిన

అనుభూతులనేవో పొందుతూ ఉన్నట్లు

కేవలం అది కూడా ఒక చీకటి నీడే

సాయంత్రపు నీడలు సాగిన

చీకటి వేళ

లెక్కించిన నక్షత్రాలు

సూర్యోదయమౌతూనే కరిగి మాయమైనట్లు

పొరపాటున కూడా

ఆ సాహచర్య అనుభవాల్లోకి

తొంగి చూడాలని అనుకోను

ఆ ముగింపును

గుర్తుతెచ్చుకోవడం .... దుర్భరం