తాపసించి ముదిరిపోయిన మనఃస్థితి నాది
ప్రేమ పొల్లుకొస్తున్న, ఏకాకిని
తోడుగా .... నా అనిశ్చలతను, నన్నూ
అర్ధం చేసుకునేందుకు ఎవ్వరూ లేరు అని
ఒంటరిని, ఏకాకిని అను భయం
తినేస్తూ ఉంది నన్ను
నన్ను, నా మనోభావనల్ని వినేందుకు
ఎవరైనా తోడుంటే బాగుండేది అని అనిపిస్తూ
జీవితం ఆవశ్యకతను గుర్తించాను .... అందుకే
నిన్నటి గాయాలకు లేపనం రాసుకుంటున్నాను.
సూర్యోదయాన్నే నిద్రలేచి, శ్రమ సేద్యం చెయ్యాలి అని
చైతన్య పధం వైపు పురోగమించాలి అని
అలా అనుకుంటూనే నేనున్న ఆ అస్పష్టతల్లోంచి
పై పైకి వస్తున్న పొద్దును పరిక్షగా చూసాను.
ప్రతిదీ భిన్నంగా కనిపిస్తూ
అన్నింటిలో నూ మరింత స్పష్టతను చూడగలిగాను.
ఇప్పుడు నా కళ్ళు రెండూ సంపూర్ణంగా భైర్లు కమ్మాయి.
ఎటు చూసినా, దేనిలోనూ .... అన్నింటిలోనూ
మిగిలి ఉన్నది .... నొప్పి బాధ అయోమయములే
నొప్పి, బాధ, అయోమయాన్ని మినహాయించి ఏమీలేవు.
కానీ నేను ఎప్పుడూ అనుభూతి చెందనిది ఏదో
నాకు కావలసిందే ....
ఎప్పుడూ ఊహించనిది నేను శ్వాసించనిది
నా అందుబాటులో లేని ఏదో అద్భుతం ఉంది అక్కడ
ఇప్పుడు .... దాన్నే అందుకోగలిగే స్థితిలో ఉన్నాను.
నా చేతికి అందే అంత దగ్గరగా
వెచ్చని స్పర్శాభావన .... ఆ సాన్నిహిత్యంలో ఉంది
అనిపించింది .... బహుశ ప్రేమ భావనేమో అది అని
నిజంగా దాన్ని నేను ప్రేమ భావనే అని
చెప్పలేను. విడమర్చలేను.
ఆ మనోభావనలు వినూత్న విలక్షణంగా
పసి మాటల అస్పష్టత లా ఉంటూ ....
No comments:
Post a Comment