ఓ కవీ  

నీలో నీవు .... ఎప్పుడో  

కోల్పోయిన కవి

తన్ను తాను

విడుదల చేసుకున్నాడు  

.... 

కలం కాగితం 

కాస్త దూరంగా ఉంచు  

భావోద్వేగాలు రచనలయ్యే  

ప్రమాదం ఉంది   

 బహుమానం జీవితం

జీవితం .... పూర్తిగా

అనుభూతి చెందాల్సిన

ఒక గొప్ప బహుమానం

ప్రతి రోజూ

ఆశ్చర్య విస్మయాలతో

నిండి .... మరీ

కృతజ్ఞత,

గుండె నుండి ప్రవహిస్తూ

అద్భుత బహుమానం 

బహుమానం దయ

 

జ్వలించే ప్రేమ 

నీలో అనంతంగా 

జ్వలిస్తున్న ప్రేమ  

మండనివ్వు .... నాలో 

ఆ జ్వాలలు  

నా హృదయంలో  

చీకటి ని 

వెలుగుమయం చేసి 

నన్ను శుద్ధి చేసేలా 

 ఆశ  

వెలుగుతూ ఉండాలి  

ప్రేమ అని  

ప్రజ్వలించి 

లోతుగా  

ప్రతి రోజూ  

ప్రతి ప్రేమ క్షణం   

మరో క్షణాన్ని వెలిగించి    

వెలుగు మయం 

చెయ్యాలి 

సంసారాన్ని అని     

 

చీకటి సంకెళ్ళు  

వెలుగు లేదు అక్కడ ఆశ లేదు  

అక్కడ ఈ అగాధంలో బందీనై 

ఆ చీకటి గుసగుసల్లో

కరుడుగట్టిన చల్లదనం కౌగిట్లో 

ప్రతి నీడలోనూ నేనూ నా రూపమే  

అంతంలేని చీకటి సంకెళ్ళతో 

బంధింపబడి

పోరాడేందుకు శక్తి సన్నగిల్లి 

కూసింత కూడా వెలుగు జాడ లేక 

ఆ బాధ, 

ఆ మధురమైన బాధ 

ఆ బాధే నాకు నిరంతర తోడు  

నన్ను బంధించిన గొలుసులు 

ఈ నల్లని చీకటి రాత్రి లోతుల్లోనే  

నేనలా నిస్తేజంగా ఉండిపోయాను 

ఆ నీడలే గెలిచాయి  

ఇక నేను ఆ స్థితిలోనే ఎప్పటికీ   

 ప్రేమంటే

నీవు అతన్ని చూసినప్పుడు,
ఏమై ఉండకూడదని
అతను ఎంచుకున్నాడో
ఎందుకో .... అనేది,
నీవు అక్కడే ఉండి, అతన్నే
చూస్తున్నందువల్లే అని
నీకు అర్థం కావడం

 వేధించే కల 

నా గుండెలో ఏవో అరుపులు పదే పదే 

ప్రతిధ్వనిస్తూ అనర్ధపు కలలు .... 

నా మనస్సు లోలోతుల్లో కురుస్తూ 

లబ్ డబ్, లబ్ డబ్, లబ్ డబ్ 

నా నాడి విపరీతంగా కొట్టుకుంటూ 

శూన్యంగా మారి .... ఊపిరి అలజడి 

నా గుండె గోడలు ముక్తంగా  

మరుగున ఆవేదన చెందుతూ కూడా 

భావనలేవో నా మనసును మెల్లగా తింటూ

ఈ తాళిని, ఈ గొలుసును 

వెన్నెముకను పట్టేసిన లతల్లా లాగుతూ

ఇప్పుడు నన్ను ఆకర్షిస్తున్నది 

నా చేతులపై చెరిపలేని గాయాల గీతలు 

ఆ ప్రతి గీత ఎర్రగా రంగవల్లి లా 

ఒక పూలమాలలా గులాబీ తోటలా 

  

ప్రతి గులాబి పూరెక్క .... ఒక చుక్కగా  

నేను నీకు వ్రాస్తున్న ఈ ఉత్తరంపై

రక్తమై కారి .... నిద్రలో కలలో మాత్రమే 

నీతో జీవించాలి అనిపిస్టూ .... వేధిస్తూ కల  

 ఊపిరిలు

ఈ సాయంత్రం రక్తపు మడుగులో మానవత్వం

రోడ్డుపై. నాలుగురోడ్ల కూడలిలో

తప్పు జరిగిందన్న సంకేతం

కానీ .... ఎవరూ ఎవ్వరికీ ఏం చెప్పలేరు

సూర్యుడు మబ్బుల మధ్య తక్కువగా కనిపిస్తూ

గాలి లో కలవరం

ఎవరో ఎవరికో ఏదో చెబుతున్నారు

మాటల్లో కాదు .... మౌనంగా

వారి పెదాలు విడిపోయినప్పటి నుండి

మౌనంగా భగవంతుడి ముందు తలవంచినట్టు

గాలిలో వ్యాపించిన విషవాయువులు

అంతలోనే .... ఆ పెద్ద పేలుడు. శరీరాలు దెబ్బతిని

గుండె లోపల రక్తం చినిగి

ఏమీ చేయలేని తెలియని నిశ్శబ్దం

ఈ సాయంత్రం .... రోడ్డుపై రక్తం పారుతూ

పక్కనే ప్లే గ్రౌండ్ లో కూర్చున్న పిల్లల చేతుల్లో భయం .

ఆ పిల్లల నవ్వు మొహాల్లో విషాదం

దయచేసి…

సూర్యుడిని తీసుకుపోకండి అని

మాకు కొంచెం కాంతి, శాంతి కావాలి అని

కానీ…

గుండెలు ఆగిన శబ్దం .... భయంకర శాంతం

ఆత్మల, ఆఖరి ఊపిరి నా గుండెల్ని తాకుతూ

 బహుశ 

ఈ రాత్రే నాకు అవగతం అయ్యింది 

జీవితాలు మంత్రించినట్టు కలిసిపోవు అని 

నిజానికి 

ప్రేమ మాత్రమే చాలదు, బంధాలు నిలబడడానికి 

ఇద్దరు వ్యక్తులు ప్రేమలో ఉన్నంత మాత్రాన 

అంతా అద్భుతంగా, ఆనందంగా మారిపోదు 

ఆ బందం, ఆ ఆనందం నిలవడానికి 

వారిలో తెలివి కావాలి .... శ్రమించాలి

కొన్ని ఉత్తమ లక్షణాల్ని త్యాగం చేయాలి

సహచరి తో .... జీవితం సరిగ్గా నిలవడానికి 

చిరకాల స్వప్నాలు కొన్నింటిని వదులాల్సి వస్తుంది 

సచరి చేయి పూర్తిగా అందుకోవడానికి 

ఇదంతా వెర్రిగా, నమ్మశక్యంగా లేదు కదూ 

నువ్వు ఒక ‘వెర్రి ప్రాణిని’ ప్రేమిస్తున్నావు 

ఆ ‘వెర్రి ప్రాణి’ కూడా నిన్ను ప్రేమిస్తోంది  

మీ ఇద్దరి బందం బాగుంటుంది అని  

ఈ క్షణానికే కావొచ్చు .... అది మీ నమ్మకం 

ప్రతి రోజు గుర్తుచేసుకోవాలి .... 

ఎందుకు ఆమే కావాలని అనుకున్నావో 

చీకటి రోజులకు సైతం, చిరు వెలుగును పంచే 

నీకు తెలియని క్షణాల్లో కూడా ....

ఆమె నిన్నెలా సంతోషపరుస్తుందో తలపుల్లో అని  

నమ్మకం పెంచుకో ఈరోజు, రేపు, రాబోయే ప్రతి రోజూ 

ఎందుకంటే 'శాశ్వతం' అంటే అనంతం కాదు 

బహుశా, శాశ్వతం అంటే 

ఈరోజు నుండి .... మొదలయ్యే ప్రతిరోజు నేమో    

 

నీ జ్ఞాపకం 

ఒక ఎర్ర గులాబిలా తియ్యగా  

ఆ గులాబి ముల్లు చేదులా  

నా చేతిని మృదువుగా తాకే   

ప్రతి రెక్కపై ముత్యాల్లా మెరుస్తూ 

ఆ వర్షపు ముద్దులు 

నేను నిన్ను గుర్తుచేసుకుంటూ

తనివిగా నడుస్తూ, 

పదిలపరుచుకున్న నీ జ్ఞాపకాల  

తడి నేలను చూస్తూ

పొడిస్థలం కోసం వెతుకుతున్నాను  

 

నా జ్ఞాపకాల పుష్పాన్ని

ప్రపంచానికి చూపించేందుకు 

ఆ జ్ఞాపకం శాశ్వతంగా నిలవాలని 

నీతో వచ్చిన జీవం 

ఈ లోకానికి నీవిచ్చిన వెలుగు 

అన్ని దుఃఖాల నడుమ

కాంతిపులకరించు స్పర్శై ఉండాలని   

 విరిగిన హృదయం

ఆ చాటు మాటు అబద్ధాల 

మూటల భారం 

తలలో జ్ఞాపకాలుగా మిగిలి  

ఆ పరామర్శలో హృదయం లేదు.  

ఆ కళ్ళలో కారుణ్యం లేదు. 

చుట్టూరా మూసుకుపోయినట్లు 

అదో అనాశక్త అప్రియ భావన 

ఎక్కడో శిథిలాలలో 

సమాధి చేయబడినట్లు 

అనిశ్చల పరితపన అన్వేషణ 

నిజం కనుగొనబడిన్నాడు 

విరిగిన మనసుకు మిగిలేది 

కేవలం నష్టం కష్టం మాత్రమే  

ఒప్పు తప్పుగా 

ఎక్కడ మారిందనే శోధనలో  

ఇష్టపడని స్పర్శతో మలిన పడిన 

సమర్పణా భావన 

మళ్ళీ ఒకప్పటిలా 

తలరాతను మురికిమయం చేసి  

నిరుపయోగంగా విసిరేయబడ్డ 

విరిగిన హృదయం అదిగో 

అక్కడే పక్కన కనిపిస్తూ .... 

 మనం  

నీవు చొరబడ్డావు

ఓరగా తెరిచున్న 

తలుపుల్లోంచి  

నేను చూడలేదు 

నా అంతరాత్మను 

అతి మృదువైన   

గోరువెచ్చని 

నీ స్పర్శ వేడితో  

నన్ను నీతో తీసుకెళ్ళి 

కలిసి మనం 

ప్రేమాన్వేషణలో  

ఒక్కరమై పోయి   

కల కనాలి అని

నీ గురించీ .... లోకం తప్పుపట్టే వాటి గురించీ

నేనెంతో ఆరాటపడే, నీ స్పర్శ గురించీ

నీతో భవితకై నా ఆశ గురించీ

కొత్త అనుభూతి కొత్త పులకింత గురించీ

ఎంతో అపురూపము సర్వస్వము అనిపించే అనుభూతి గురించీ

పట్టలేని పరవశమిచ్చే ఆ ఆనందం గురించీ

తప్పకుండా జీవితాన్నే మార్చేస్తుందనే నా నమ్మకం గురించీ

మనం పంచుకోనున్న తీపి అనుభూతుల గురించీ

ఒకరికొకరం పంచే ఆప్యాయత గడిపే సుందర క్షణాల గురించీ

కలల లోకం వీడగానే

గుండెను ముక్కలు చేసే కలనూ కంటా

నే చెప్పేది ఓ కల .... ఓ కథ

నన్ను ఉద్ధరించే కల నన్ను ఏడిపించే కల

చాలా కాలంగా నాకు దూరమైన దాన్ని

నా జీవితం .... ఇప్పుడిలా వెలితిగా తప్పుగా తోచే జీవితం

పూర్ణమవ్వాలనే ఆశ, అయినా తీరదేమోనన్న సంశయం నింపే కల

ఏమైనా సరే, నేనెలా ఉన్నా, ఆశతో ఎదురుచూసే కల

ఇది నా కలల కల, ఓ అభూత స్వప్నం

ఈ కల, ఎప్పటికైనా నిజమైతే .... వద్దనను ఏనాటికీ

 నీవూ నేనే

నదుల్లో, సరస్సుల్లో, సంద్రాల్లో,

నేలపై, రాళ్ళలో, కొండల్లో,

రుతువుల్లో, జననాల్లో, జీవితాల్లో

వేరు, విత్తన .... ఫల సంరక్షణలో

ఈ సృష్టిలో ....

అడవిలో, నీళ్ళలో, కొండల్లో, ఎండల్లో,

పరుగులెడుతూ, ఈదులాడుతూ,

ఒరుగుతూ, సేదదీరుతూ

తారల లోగిట కలలు కంటూ,

ఎన్నునాళ్ళుగానో సృష్టిలో నీవూ నేనే

 వీడ్కోలు వేళ

ఎంతకాలమో ఎదురుచూసి, చూసి

అప్పుడే వీడ్కోలు చెప్పాల్సి వస్తే

అర్థమౌతుంది ఎవరికైనా

లేని నిన్ను ప్రేమించడం,

ఎదుట ఉన్న నిన్ను ప్రేమించడానికంటే

ఎంతో మేలైన అనుభవం అని

కనిపించని నీ జ్ఞాపకమే

నా గుండెకు నిజమైన తోడు అని

 అబలను తప్పిపోయాను

తప్పిపోయాను ..... విశ్వసించ లేని లోకంలో

విషాదం మరియు ద్వేషంతో నిండిన లోకంలో

బయటపడలేను అనిపిస్తుంది

కానీ ఆశ ఎప్పటికైనా నిన్ను చేరగలను అని

తప్పిపోయాను ..... ప్రేమలేని లోకంలో

తెల్లని రెక్కల పావురంలా స్వేచ్ఛగా జీవించాలి అని

నా తపనను వినే వారెవ్వరూ లేరు

కానీ ఎలాగైనా ఇక్కడి నుండి బయటపడాలి అని

తప్పిపోయాను ..... ఉండేందుకు గూడు లేని లోకంలో

ప్రతిరోజూ భయం ఒంటరితనం ముంచుకొస్తూ

కలత భయం కఠిన కంటకం లాంటి రాత్రిళ్ళు

ఐనా ఎలాగైనా ఇక్కడి నుండి బయటపడాలి అని

తప్పిపోయాను ..... కన్నీళ్ళు కలలు రాని లోకంలో

ఇక్కడ నిజం లేదు, అసత్యాలే అన్నీ

ఇక్కడ నిజం దొరకదు కేవలం అబద్ధాలు మాత్రమే

ఈ స్థలానికి అతి తొందరగా వీడ్కోలు చెప్పాలి అని

నీవు ఉన్న చోటే ..... నేను ఉండాల్సిన స్థలం

ఏం జరిగినా, జ్ఞాపకం చేసుకుంటాను నిన్ను

నేను ఒక ప్రకాశం లేని, శబ్దం లేని

తప్పిపోయిన అమ్మాయి ..... ఒక దొరకని అమ్మాయిని

ఎన్నిసార్లో తప్పించుకునే ప్రయత్నం చేసి .....

మళ్ళీ మళ్లీ పట్టుబడి

ఎంత పోరాడినా ఫలితం లేక .....

శ్వాస భారం కాక తప్పడం లేదు

అందుకే వెళ్ళిపోవాలి అనిపిస్తుంది

సహించలేకపోతున్నాను

సహనం అంచుల్లో ఊగులాడుతున్నాను.

ఏ దారి కనిపించడం లేదు.

అలాగ అని తప్పిపోయినట్టుగా

తెగింపు కొల్పోయిన దానిలా ఉండాలి అని లేదు

దాని కోసం ఎంత కష్టమైనా సరే భరిస్తాను

ఏదో ఒక రోజు నేను తిరిగి వస్తాను

అన్నీ నేర్చుకుని ..... నీవు ఎంత దూరంలో ఉన్నా

నీ సమీపానికి అచంచల నమ్మకంతో

నా మనసులో, గుండెలో నీవే ఉన్నావెలావో లా

నీ జ్ఞాపకాలతో — ఎప్పటికీ నేను ఇలా

 తప్పించుకో

మధ్యస్థత వీధుల్లో

నిలువెత్తున

పాతుకుపోయిన

అనాశక్త జీవనపు

అడ్డు గోడలు

అడ్డంగా పగులగొట్టి

స్ఫూర్తిదాయకం కాని

ఆ అస్తిత్వపు

అడ్డంకుల్లోంచి

ఈ విశాల

ప్రపంచపు

వెలుగు వైపు

స్వేచ్చగా

పరుగులెత్తు

వెనక్కి చూడకు

 ప్రయాణం

ఎప్పుడూ

తిరుగుతూ

పైకీ

క్రిందకీ

మళ్ళీ మళ్ళీ

తనచుట్టూ

తాను

సైకిల్ లా

పట్టు

కోల్పోకూడని

ప్రయాణం

జీవితం

కష్టసుఖాల

మలుపులు

ఆగిపోకపోయే

వాస్తవం

ఆ ప్రయాణం

 కొలవలేని క్షణాలు

గడిచిన కాలాన్ని కొలవడం ఎంతో కష్టం

నీతో గడిపిన కాలాన్ని ....

ముఖ్యంగా

మధుర స్మృతులుగా మారిన క్షణాల్ని

నీ కోసం నేను ఎదురుచూసిన క్షణాలు

శతాబ్దాలైనట్లుంటే .....

ఈ తీపి నొప్పుల ఎదురు చూపుల

ఎడబాటు క్షణాల దూరాన్ని

చాలా కష్టం కొలవగలగడం

కనుకే ఈ ఆశ

దయగల విధి ముందు నా కోరిక

నా సమయం కేవలం నీపై ఖర్చవ్వాలని

 జీవయానం

ఎందుకో అనిపిస్తుంది.

నేను ఎక్కువగా ఉంటున్నానేమో?

చాలా మందికి విసుగు తెప్పిస్తున్నానేమో?

ఎన్నోసార్లు, ఎంతో ఎక్కువగా ....

ఎవరూ తట్టుకోలేనంతగా?

ఇన్నినాళ్లుగా ....

పదాల శరాల్ని

వెదజల్లానేమో అని

ఇప్పుడు అనిపిస్తుంది.

అవన్నీ నా బ్రతుకుతెరువు కోసమేనా?

ఆ అనంత రచనాచరణ

ఒక గొప్ప వంతెనను

నిర్మించిందా?

నన్ను గొప్ప భవిష్యత్తులోకి

తీసుకెళ్లేందుకు?

 ఒకే ఒక్క కోరిక

ఒక వేళ ఈ జీవితం నెడో రేపే ముగిసి

ఈ శరీరం దుమ్ము దూళిలో కలిసిపోయినా

నా ఒకే ఒక్క కోరిక మాత్రం

కష్టాలు లేని జీవితం నీ సొంతం కావాలని

కాలచక్రం వెనక్కు తిప్పేంత శక్తిమంతుడ్నే ఐతే

నా నైపుణ్యంతో నీ కోరికలు తీర్చెవాడ్ని

విరిగిన భాగాలు తగిన విధం ఒక్కటి చేసి

జీవ ఆనందం మనం కలిసి పంచుకునేలా చేసి

 పరాకాష్ట

నీవు, నీ ఆకృతి ఓ ప్రత్యేకం

నీ ఎత్తు, నీ బరువు,

నీ శరీరం, నీ చర్మం,

నీ కళ్లూ, నీ జుట్టు రంగు

నిజంగా నీవు ప్రత్యేకం

ఎంతో వైరుధ్యం నీవు

నీ నవ్వు!

ఆశ్చర్యం సుమా,

శ్వాస ఆపేసేంత అందం నీది

నీవు మాత్రమే పొందిన వరం.

నీ అందం,

అంతిమం ఆ అందం

నీ కంటి వెలుగు,

ఆ చిరునవ్వు

కేవలం నీవే పంచగలవు.

ఆ అందమైన చిరునవ్వును

దయచేసి నవ్వుతూ ఉండు.

ఇదే

నీవైన అందం.

నీ నిజమైన అస్తిత్వం.

 నిరుత్సాహం

నిశ్చలంగా ఉండలేకపోయా

అవసరం ముగిసి

ప్రయత్నంలో ఎదో లోటు

నిలబడలేని స్థితి .....

నీవు చెప్పిన దారిలోనూ

చివరికి

నన్ను విఫలం చేయాలనే

నీ నవ్వులోనూ

కేవలం ముగింపే కావాలని

కోరుకున్నా

గమ్యాన్ని చేరాలెలాగైనా అని

కానీ, నిలువలేకపోయా

యోధుడ్ని కాదనే వాదన

నీ మాటల్లో .....

నడక సాధ్యం కాదేమో అని

నేనూ అనుకున్నా

 అర్థం చేసుకో .....!

నువ్వు నా మంచి లక్షణాలే కోరుకుంటున్నావు.

నీకు ఉత్తమమే కావాలి.

మరి నా చెడు లక్షణాల సంగతేమిటి?

వాటిని ఆదరించడం మరీ కష్టమా .....

నేనొక సామాన్యుడ్ని

అర్థంకాని కళలా మనిషి హృదయం అనంతంగా

విస్తరించి ..... ఉంటూ

ఏ మనిషిలోనైనా, లోపాలు సహజం

కానీ నేను అపరాధిని కాను.

అపరాధ పరిణామాలెలా ఉంటాయో నాకు తెలుసు.

నేను ఎన్నో తప్పులు చేసాను ..... ఇంకా చేస్తూ ఉన్నాను.

ఆ పరిణామాల్లోంచి ..... పాటాలు నేర్చుకుంటూ ఉన్నాను.

మార్పు సహజం అని నమ్ముతాను.

కనుక, కాలంతో పాటు మార్పు చెంది

మెరుగు పడేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాను.

నీవు నీ అద్భుతమైన ఊహల కలల్లోకి నన్ను నెట్టే

ఎలాంటి అనూహ్య పరిణామాలు వద్దు.

కేవలం ..... నీ లోపాలు నేను అంగీకరించినట్లే

నీవు నా లోపాలు అంగీకరించాలని ఆశ, నన్ను అర్థం చేసుకో

 నిరాశ

ఒంటరిని

వెళుతూ

జారుతూ

మునిగిపోతూ

నా ధైర్యం

మాత్రం

నా కుటుంబం.

నా స్నేహితులు.

నా విశ్వాసం

అవి నన్ను

పట్టుకుని

నన్ను

పైకి లాగుతూ

ఆదే ఆశ

నా విలువైన

జీవరేఖ.

 జీవరాగం

నీ కళ్ల ఆకాశంలో చూస్తూ ఉన్నాను.

ఎన్నో వేల తారల మెరుపుల్ని

నీవే నా చిరునవ్వు, నీవే నా కల,

నీవే నా ఆశ.

నీవు నా దగ్గరైన వేళ

ఈ ప్రపంచం నా సొంతం అనిపిస్తూ

నా రోజు బాగోలేనప్పుడు,

నన్ను నవ్వించే ప్రయత్నం నీ నడవడిలో

సంసార బారం నన్ను నలిపేస్తున్నపుడు

నేనూ ఉన్నాను అని

భారం పంచుకునే సౌలభ్యం నీవు

నీవే నా అవసరం నా జీవయానంలో

నీవే నా లోకం, నీవే నా జీవితం,

సమాంతర యానం నీది నాది

నా ప్రియతమా, నా ప్రేమా,

నీవెప్పుడూ నాదైన దానివేనేమో కదా?

 జ్ఞాపకాల గతంలోనే

మరణం

జీవితాన్ని తాకినపుడు

విషాదం కురుస్తుంది.

చిన్ని కన్నీటి బొట్లే

రంగురంగుల

భావోద్వేగ వర్ణరంజితాలై ....

జీవితంతో

అనుబంధం కలిగిన

అందరికీ

హృదయాలు

విరిగిపోతాయి.

పెదాలపైన చప్పుడుండదు.

చివరికి

తప్పకుండా రానున్న సమయం

వచ్చిందని తెలిసాక

దూరంకావల్సి రావడం ....

ఆ రోజున

హృదయం మరింత భారమై

మనిషి మౌనంగా శోకిస్తాడు.

వారినే స్మరిస్తాడు.

వీడ్కోలు వేళ

ఆ మధుర జ్ఞాపకాలు

వారిని సజీవంగా

ఆ గతంలోనే ఉంచుతూ

 రాత్రివేళల్లో .....

ఆ అందమైన మెరుపులు

ఆ వెలుగుల విరజిమ్ములు

ఆ సందడి .....

ఆకాశం వాకిటిలో

వందల సంఖ్యలో

ఆ నక్షత్రాల సమూహాలు

నాకోసం నువ్వు

ప్రతిరాత్రి వేస్తూ ఉన్న

ఆకాశ చిహ్నాలు అనిపిస్తూ

 సమీపంలో

ఊపిరి విడిచిన క్షణం

మదిలో .... ప్రకాశం

తళుక్కుమని ....

అంతలో చీకటిలో లీనమై

ఆ చీకటిలో ....

ఓ శ్వాసానుభూతి నాలో

నీవు కదిలిన శబ్దం

దగ్గరవుతున్న అనుభూతి

 నీలివర్ణం దివ్యత

ఆమె కన్నుల్లో

అందాల దివ్యత్వం

నీలివర్ణపు స్పష్టత

వింత ప్రకాశం

విశ్వాసంతో

బంధించబడిన నన్ను

తీసుకెళ్లిందామె

ఆకాశ తారల వరకు