చీకట్లు ముసురుతూ

సూర్యుడు 
బలహీనుడై పశ్చిమాన
సంద్యా సమయాన
ఆ చెట్ల, చిటారు కొమ్మల 
నీడలలో .... కాంతిని కోల్పోతూ
పూర్తిగా, చీకటికి 
దాసోహమవడం చూస్తున్నాను. 

నాలో బాధ, మదిలో అశక్తత తో
ఊహించుకుంటున్నాను. 
ఏదో ఒకరోజు 
ఈ జీవితమూ ఇంతేనేమో అని. 
కాంతి క్షీణించి 
పరిస్థితులకు లొంగి,
చీకటిని, అయోమయాందకారాన్ని ....
లోనికి రానియ్యడం తప్పదేమో అని.

అన్నీ నెమ్మదిగా, నాజూకుగా ....
పోగొట్టుకోవడం తప్పదేమో అని.
నిజం! 
ఇది ఒక తియ్యని బాధ 
ఒక తప్పని అందమైన విచారం!