నీడ లేని మనుషులు

అంధకారం అలుముకున్న 
ఒక ఆలశ్యపు రాత్రి, 
పేవుమెంట్ మీద 
నడిచేందుకు అడ్డం గా, 
సగం తీరని ఆకలి మంటల అన్నార్థుల, 
నిద్రరాని ఆ నిట్టూర్పుల వెచ్చని గాలులు 
అప్పుడప్పుడు 
గురకలు గొణుగుడులై చెవుల్ని తాకుతూ

ఎందుకో ఒక్క క్షణం 
తటపటాయించి ఆగబోయి, 
మరు క్షణమే ఆగడం తప్పేమో అనిపించింది. 
రాత్రిళ్ళు 
అలా రహదారుల్లో 
డ్రైనేజీ గొట్టాల పరిసరాల్లో 
చెత్త కుండీల పక్కన నిదురించే శాపగ్రస్తులకు  
దూరంగా ఉండాలని గుర్తుకొచ్చి

నా నడక లో 
వేగం పెంచాను ఎందుకైనా మంచిదని, 
రాత్రినీ, ఆగాలనిపించిన ఆలోచనను 
పక్కకు మళ్ళించాలని 
ప్రయత్నించిన 
ఆ ఏడుపులాంటి శబ్దం
వినిపిస్తూనే ఉన్నా 
నేనే తప్పేమో అనిపిస్తూనే ఉన్నా 

నగరం నడిబొడ్డున అలా,
కాలి బాట పక్కన 
షాపుల అరుగుల మీద 
బస్ స్టాండుల్లో 
విడిచేసిన చెప్పుల్లా ఎక్కడ బడితే అక్కడ
అసౌకర్యాల అంచుల పై
ఆవర్తనల గొడుగుకు దూరంగా 
మానవత్వం ఆశ్రయం కోసం అలమటిస్తూ 
నేనెక్కడ దోపిడీ కి గురౌతానోనని భయం నాలో ....