నిషిద్దాక్షరాలు

 












ఎదగని వయసు తొందరపాటు ఆరాటం ఒక అనాద శిశువుకు .... అమ్మనాన్నలం మేమే అని చెప్పుకుని మొగ్గను నిర్దాక్షిణ్యంగా అమ్ముకున్న ఒక స్వార్ద దంపతుల నిర్ణయం, గతం గాయం ఆమెను వెంటాడుతుంది. .... కలలోనూ నీడలా.

ఆమె పేరు పూర్ణ. ఆమె కళ్ళు ఎప్పుడూ ఆలశ్యంగానే తెరుచుకుంటాయి. కళ్ళు తిప్పుకోలేనంత సమీపం లో ప్రమాదం ఉన్నప్పుడే ఆమెకు బోధపడుతుంది తను ప్రమాదం లో నిండా మునిగిపోయానని. విశ్రమించేందుకని కళ్ళుమూసుకున్నా .... పిచ్చి కలలే వస్తాయి. చూరునుంచి చినుకులు రసి, రక్తం లా జారి విష వృక్షాలు పుడుతున్నట్లు, తను అఘాదాల్లోకి, ఊపిరి ఆడని అంధకార కుహరాల్లోకి పడిపోతున్నట్లు, ప్రాణం గాల్లో తేలి, కలిసిపోతున్నట్లు కలలొస్తుంటాయి.

ఎవరో ఏడుస్తున్నట్లు, పెడబొబ్బలు పెడుతున్నట్లు, అది తనేనేమో అన్నట్లు అరుపులు వినిపిస్తుంటాయి. భయ విహ్వలై సహాయం కోసం అరిచే ప్రయత్నం సఫలం కానట్లు .... గొంతులోంచి మాటలు పెగలని స్థితే ఎప్పుడూ. జరగబోయే అకృత్యాల కీచక లక్షణాలు సమీపం లోకి చేరేకొద్దీ పూర్ణలో భయం, విచారం, బాధ .... అసలెందుకు పుట్టానా? అని తన అస్తిత్వం మీద అసహ్యమూ పెరిగిపోతూ ఉంటాయి.

ప్రతి రాత్రీ ఈ గతం జ్ఞాపకాలు పీడకలలా పీడిస్తునే ఉంటాయి. గతమే కదా అని మరిచిపోయి ఎంత దూరంగా జరిగిపోవాలనే ప్రయత్నం చేసినా విఫలమే అవుతుంది. అయినా ప్రతి సారీ ప్రయత్నించి భంగపడి తప్పనిసరై లొంగిపోవడం .... భయం తెరలు తెరలుగా ఆమె గుండెను ఆవహించి .... ఆమె ఉలిక్కిపడి లేవడం జరుగుతూ ఉంటుంది. అప్పుడూ ఒంటరితనము చీకటే ఆమెను పరామర్శిస్తుంటుంది.

"వద్దు! ఆగు! తట్టుకోలేను! నన్నిలా వొదిలెయ్యి!" అనే పదాల వేడుకోలు అరుపులు ఆ పరిసరాలను అల్లుకుపోతున్నా పసుత్వ అలక్ష్యం ఆమెను లొంగదీసుకుంటూనే ఉంటుంది.

ఒక మానవత్వం లేని మృగం అతను, రాక్షసుడు. ఆ కళ్ళ లో ఎప్పుడూ ఆ ఎర్రటి జీరలే. కసి, ఉన్మత్తతే కనిపిస్తూ ఉంటుంది. పశుబలం దేహదారుడ్యం కలిగి అతను ఆమెను ఆక్రమించుకునేటప్పుడు, ఆమె కు ఎలాంటి తప్పించుకుని పారిపోయే అవకాశం దొరకదు. భరించలేని బాధతో విలవిల్లాడటం మినహాయించి. ఆమె హృదయం ఒత్తిడికి లోనై పిండినట్లై రోదిస్తూ కన్నీళ్ళు స్రవించేటప్పుడు మాత్రం, అప్పటికే మృగతృష్ణ తీర్చుకున్న అతను వాస్తవం లోకి వచ్చి అనునయిస్తాడు.

అప్పుడు ఆమె గది లో ఒక మూలన ముడుచుకుని కూర్చుని కళ్ళు తుడుచుకుంటూ ఉంటుంది. ఆమె శరీరం మీద అక్కడక్కడా గాయాలు, రక్కులు, రక్తం స్రవిస్తూ, అతి దీనంగా రాయైనా కరిగేలా చూస్తూ ఉంటుంది.
"నన్ను క్షమించు! ఆవేశం లో నన్ను నేను మరిచిపోయాను. ఇంకెప్పుడూ ఇలా జరగనివ్వను. నన్ను నమ్ము!" అంటాడు.

ఈ తంతేమీ మొదటిసారి కాదు చివరి సారి చెబుతున్నాడు అనుకోవడానికి .... అతనికి పూర్ణ అమ్ముడుపోయిన నాటి నుంచి అదే తంతు. అదే బాధ, అదే నిర్దయ, అదే వాంచ .... అతనిలో మృగం పూర్ణను ప్రతి రోజూ చావుకు సమీపానికి తీసుకెళుతుండటం .... పూర్ణ విలవిల్లాడిపోతూ .... ఆ బాధను, అతన్నీ భరిస్తూ ఉండటం జరుగుతూనే ఉంది.

అలా జరిగిన ప్రతిసారీ పూర్ణ తనకు తాను పిచ్చి ఆస్వాసన ఇచ్చుకుంటూ ఉంటుంది "అతను మారతాడు" అని. కానీ,
చీకటిపడుతూనే అతను మళ్ళీ వస్తాడు నరకాన్ని తన వెంట తీసుకుని. మృగం లా, మందులో మునిగి .... అప్పుడు ఆమెకు అర్ధం అవుతుంది అతని మాటలు నిజం కాదని, అతను మారదని.



 












అలా, పూర్ణ తనను తాను బాధ అనే బంధనము లో బిగించుకుని ఆవిరైపోతుంది. ఇప్పుడు ఆమెను ఆ అమాయకత్వాన్నీ స్వార్ధ రాక్షత్వం బారి నుండి కాపాడటం కాలానికైనా సాధ్యం కాదేమో! ఎందరు పూర్ణమ్మల జీవితాలు ఇలా స్వేచ్చా సౌశీల్యాలను కోల్పోయి చరిత్ర పుటల్లో నిషిద్దాక్షరాలుగా మిగిలిపోతున్నాయో కదా!