తేడా ఉంటుందనుకోకపోవడమే తేడా

 









ఆమె నన్ను నన్నుగా స్వీకరించినప్పుడు
ఒడిదుడుకుల సునామీ .... జీవితం తో
ఒంటరిగా పోరాటం సాగిస్తున్నప్పుడు,
అందమైన అడవిజింక తన జడ కొమ్ముల్తో
నా మొండి మది కణాలను పొడిచి
మచ్చిక చేసుకున్నట్లు
బలంగా ఆమె నన్ను తన గుండెల్లోకి లాక్కున్నప్పుడు.

అలసిన అవిశ్రాంత యోధుడికి
శారీరకంగా కాసింత విరామం దొరికినట్లయ్యింది.
అర్ధరాత్రి కలలో
యోగవిద్య తో గాలిలోకి లేచి సేదదీరుతున్న భావనలా,
చిత్రంగా అనిపించింది.
గాలి, అగ్ని, వెచ్చదనం, మంచుతనం లా,
అదృష్టం నన్ను నిమురుతూ ఉన్నట్లనిపించింది.

ఆమె నవ్వినా, నవ్వించినా
ముద్ద మందారమేదో
నా తోడుగా ఉందనే తియ్యని అనుభూతి
ఆమె గాయపడ్డప్పుడు .... చేదు విషం లా
బాధను రుచి చూస్తున్నట్లుండేది.
ఒక పరిపూర్ణ
ప్రేమ సాన్నిహిత్య ఆస్వాదనలా

అప్పుడప్పుడూ
ఆమె నన్ను ద్వేషిస్తుండేది ....
మొండోడివి, నీతి నిజాయితీ కూడుపెట్టవు అని,
నన్ను అవమానిస్తుండేది.
తను నన్ను కలిసుండలేదనుకోమంటూ ....
నేనేమిటో నాకు గుర్తు చేస్తుండేది.
నన్ను నేను కూడా ద్వేషించుకునేలా ....

అప్పుడు నేనొక పిచ్చివాడ్ని
ఒక వింతను.
చూసి విజ్ఞత పొందాల్సిన ఒక అనుభవాన్ని.
గమ్యం నిర్వచించబడని
తెలియని ఒంటరి బాటసారిని.
కాళ్ళీడ్చుకుంటూ
గుండీలు కూడా పెట్టుకోని వస్త్రధారణ తో ....
రాత్రిళ్ళు నేల ఒడిలో తలదాచుకుని సేదదీరుతూ,

నా చీకటి రాత్రులను
అందంగా, తళుకు బెళుకులు కాంతితో
వెలిగించిన ఆ లక్షణం, ఆమె నన్నిడిచి వెళ్ళిపోయింది.
ప్రేమ అడుగంటి పోయింది.
మరొక వ్యక్తి ప్రేమ కో, డబ్బుకో
సొంతం అయ్యింది.
అవి రెండూ సమతుల్యంగా లేని నాకు దూరం అయ్యి.

అది నా వద్ద లేదు.
రాదు. పొందలేను.
మా ప్రేమ కష్టాల్లో పడ్డ క్షణాల వరకూ
అదే ముఖ్యం అని నేను అనుకోలేదు.
ఆమె అనలేదు. ఆమె అబద్దం ఆడింది.
ఆ అబద్దాన్ని ద్వేషిస్తున్నాను.
ఆమెను లా .... ఆమెను ద్వేషిస్తూ,
ఇప్పుడు నన్ను నేను ద్వేషించుకుంటున్నాను.

ఎప్పుడూ అనుకోలేదు
నేను జీవితాన్ని ఇంతగా ద్వేషిస్తానని
యుద్దం లో అంగవైకల్యం పొందిన్నాడు కూడా
జీవితం తో పోరాడాను కాని వైరాగిని కాలేదు.
బహుశ ప్రేమ విషయం లోనే ....
నా అంచనా తప్పయ్యింది.
దేశాన్ని ప్రేమించడం, మనిషిని ప్రేమించడం లో
అంతరం ఉండదనుకోవడం లోనే .... తేడా అంతా!