వయసెళ్ళిపోయింది

 











ఆమె చెప్పుకుంటుంది. సాగదీస్తూ,
నిన్నటి గురించి,
ఒకప్పటి నన్ను,
వసపోసిన నా వాగుడు లక్షణాన్ని
గంటల కొద్దీ తనతో గడిపి,
నవ్వించి ఆనందించిన .... నన్ను గురించి.

ఆమె ప్రేమ కోసం తపించి,
భక్తుడినై ....
పరికిణీల జూలియట్ కోసం
బస్టాండుల వెంట రోమియోలా తిరిగిన
ఒకప్పటి నన్ను గురించి,
మురిపెంగా పదే పదే తనలో తను.

వయసు మీదపడి ఇప్పుడు,
అప్పటి నేనులా ఉండలేకపోతున్నా!
అయినా ఒప్పుకోను. వాదిస్తాను.
కాలంతో పాటు మార్పులు సహజం అని,
మనం మనుషులం అని,
అందుకు మనం మినహాయింపు కాదూ అని,
.
రేడియో లా ఇరవైనాలుగు గంటలూ
తను మాట్లాడుతుంటే, వింటూ ....
ఆ ముఖభావనల్ని గమనిస్తూ,
మధ్య మధ్య కురిసే ఆ నవ్వుల్లో తడుస్తూ,
బ్రతికెయ్యొచ్చు అని ఎందుకనిపించేదో ఆనాడు,
ఇప్పుడదే పిచ్చేమో అనిపిస్తుంది.

అప్పటిలా యిప్పుడెందుకో ఆమెలో
ప్రియురాలిని, చూడలేకపోతున్నాను.
సహధర్మచారిణినే తప్ప,
వెన్నెల్లో తడుస్తూ నర్తించాలని అనిపించడం లేదు..
ఆమె గొంతు అరిగిపోయిన
గ్రామఫోన్ రికార్డ్ లా చీకాకనిపిస్తూ,

తల నెరిసి, ముఖాన ముడతలొచ్చి
గొణుగుతూ తను.
ఎప్పుడూ సాదిస్తూ ఉన్నట్లే ఉంటుంది.
ఒకప్పటి నువ్వు కాదు అంటూ,
నేను ఆమె, జ్ఞాపకాన్ని మాత్రమే
ఆ జ్ఞాపకానికి అస్తిత్వం లేదు .... ఆమె తలలో తప్ప.