నా చుట్టూ
యాంత్రికంగా కదులుతూ
ఉరుకు పరుగుల జనం హడావిడీ
అయినా ఒంటరితనమే నాలో,
నిశ్చలన .... ఊపిరి భారమై,
ఘనీభవించిన జడపదార్ధాన్నిలా
ఎవరూ
నన్ను వినలేని విధంగా .... నేను.
నా పేరెవరికీ తెలియదు.
సిగ్గు
ఉదాసీనత లను మోస్తూ
పీడకలల్ని మోస్తూ జీవిస్తున్నాను.
ఆకలి లేదు,
అనుభూతించాలని.
దుఃఖ్ఖించాలని లేదు.
అంతా శూన్యం లా
నిద్ర కూడా నన్ను పునరుద్ధరింలేని రీతిలో
నాలో ఆలోచనల కదలికలు
కొన్ని నిజాలు, కొన్ని కల్పనలు
ఎందరో చుట్టూ కదులుతూ ఉన్నా
నాకు నేనే లా
నగర జీవనం, చమక్కుల్లో
నా జీవితం పై నాకు ఆశ కలగడం లేదు
స్థిరత్వం ఉంటుందనే ఊహైనా రావడం లేదు.
No comments:
Post a Comment