తుమ్ముతోనే వచ్చింది తంటా .... హతవిధీ!

ఎవరో ప్రశ్నించినట్లు అశరీరవాణి పలుకులు.

ఔనూ!
నీవు రాస్తున్నావే .... నీ కావ్య నాయకి
ఆమె వద్ద ఏముందని ప్రేమలో పడ్డావు?
హృదయం దొంగిలించడం అంత తేలికా?

కవి ఉలిక్కిపడ్డాడు.
క్షణం ఆలోచించాడు. .... చెప్పసాగాడు.

తొలిసారి
నాకు ఎదురుపడినప్పుడు తుమ్మొచ్చింది ఆమెకు.
క్షమించండి! అంటూ
తన రెండు చేతులతో ముఖాన్ని దాచేసేసుకుంది ఆమె.

నాకు తెలిసినంత వరకూ
చాలా మంది
ఒక చేతినో, చేతి రుమాలు నో వాడటమే తెలుసు.
తల పక్కకు తిప్పుకుని తమ చేతి లో తుమ్మడమో,
నోరు మూసేసుకోవడమో కూడా తెలుసు.

ఆమె మాత్రం
తన ముఖాన్ని రెండు చేతులతో మూసేసుకోవడం
చిత్రంగా అనిపించింది.

ఆ క్షణం లో
చిన్నపిల్లలతో దొంగ, బూచి ఆట ఆడుతున్న దాని లా
ఆమె, ఆమె అందం, ఆ అపురూప అద్భుత లావణ్యం లను ....
ఆ రెండు చేతుల్లో దాచేసుకుంటున్నట్లు ....
ఆ రోజు ....

ఆ అనుభూతి ఆ అబద్రతా భావన ను చూడాలని
అవకాశం కోసం
ప్రతి రోజూ అప్పట్నుంచి ఎదురుచూస్తూ
భంగపడుతూనే ఉన్నాను.

ఆ క్షణమే ఆమెకు
నా హృదయాన్ని సమర్పించుకున్నాను.
ఆమెను తప్ప వేరెవర్నీ నేను ప్రేమించరాదని నిర్ణయించుకున్నాకే
ఆమె నా కవ్య నాయకి అయ్యింది .... అంటూ,