అశరీరవాణి!

నిశ్శబ్ద నిశీధిలో
శిలలా,
అచేతనంగా,
బారంగా శ్వాసిస్తున్నా!

మెరుపులు, ఉరుములు ... సవ్వడి విని
ఉలిక్కిపడ్డాను.
ఆ మెరుపు వెలుగుల్లో,

అశరీరవాణి పలుకరించినట్లు,
సుమధుర శబ్దం!
"జన్మించినందుకు జీవించడం నీ బాధ్యత! అంటూ"

తల తిప్పి కనిపించని చీకట్లోకి,
కళ్ళార్పుతూ ప్రశ్నార్ధకంగా ...
నా చూపులు!

"మంచిని, మనుగడగలిగిన సమాజాన్ని,
మంచి ప్రపంచాన్నీ నిర్మించు!" అని ...

ఆశ్చర్యమేసింది.
ఎలా?
ఇంత విశాలమైన ప్రపంచంలో ...
అణుమాత్రం మనిషిని,
నా వల్ల ఏమౌతుందీ అని!?

పదాలు పెదాల్ని దాటకుండానే ...
విన్నట్లు,
మళ్ళీ అశరీరవాణి అంది.
మృదుమధుర స్వరంతో ...
"నిన్ను నీవు నిర్మలంగా, నిష్కల్మషంగా .. మనిషిగా మల్చుకో చాలు! అని