ఐ సి యు లో నేను

హరిచ్చంద్రుడే ఆదర్శం అనేంతవాడ్ని కాను.
సందర్భోచితంగా మాట్లాడలేను.
అబద్దాలు ఆడటం చేతకాదు.
నా నడవడిక నాలో మార్పు
నేననే మార్కు ఏర్పర్చుకునే ప్రయత్నం లొ
ఎవరినో అనుసరించిన నా బ్రతుకు
అబద్దాల మయం అని తెలిసి
నాలో ఏదో వ్యాకులత ఏదో ఉద్వేగం
లోలోపల నేను చచ్చిపోయాను.
నన్ను నేను గాయపర్చుకున్నాను.
వ్యాకులత, కపటత్వం నీడకూడా పడొద్దనుకునే
నాకు కనిపించిన ఏకైక మార్గం మరణం!
నేను గాయపడి రక్తంలో ఫ్లోర్ మీద పడున్నాను.
నా కన్నతల్లి దీనంగా
కనిపించిన దేవుళ్ళందర్నీ మొక్కుకుంటుంది.
నా బిడ్డ బదులు .... నాకు మరణం రావాలని,
ఆసుపత్రి ఐ సి యు మంచం మీద
మరణిస్తూ నేను
ఐ సి యు గది ఆవల
నా బందువులు నా రక్త సంబంధీకులు
ఏడుపులు .... లీలగా వినిపిస్తున్నాయి.
అక్కడే నేనికలేననే ఎడబాటు బాధను
బలవంతంగా అదిమేసుకుంటూ కొందరు.
వెర్రిదానిలా బీప్ బీప్ అంటూ అరుస్తూ
నా మంచం పక్కన మెషిన్ ....
అది చెప్పాలనుకుంటున్న నిజం
నేను మరణించాను అని,
జీవించడం చేతకాని అల్పుని కోసం
బాధను దిగమింగుకోవడాలూ
ఇన్ని ఏడుపులూ అవసరమా!
అబద్దాలాడి బ్రతగ్గలిగి
మంచి పేరును తమదైన మార్క్ ను
ప్రతిష్టాపించగల జీవులందరూ
సంతోషం ఆనందంగా ఉండాలని నా చివరి కోరిక!