ఈ దుఃఖము, ఉదాసీనత, వ్యాకులత
నిశ్శబ్దం నిండిన గది
లేని ....
నీ ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలను వింటున్నాను
నిన్ను స్పర్శించాలని చూస్తున్నాను
చేతితో గాలిని స్పర్శిస్తూ
అది నువ్వే అని
ఈ హృదయం ఒంటరిగా
ఒంటరితనం అనుభూతిని పొందుతూ
ఎప్పుడూ అనిపిస్తూ ఉంటుంది
నా చుట్టూ ఎవ్వరూ లేరా అని
నన్ను నన్నుగా గుర్తించి
నాతో సహచరించే తోడు
ఎంత ప్రాదేయపడినా క్షమించని సమాజం
గాలి లేదు .... ఉక్కపోత,
ఏడుపురాదు .... నిర్లిప్తత జీవితం ఇంతేనా అని
ఖాళీ గా అస్తిత్వం శూన్యమా అని
సంరక్షిస్తామన్నవారు ఎక్కడికి పోయారో
ప్రాణంలో ప్రాణంగా ఉంటామన్నవారు
ఈ చీకటిలో ఒంటరిని చేసి నన్నిక్కడ
తపించి అలమటించి మౌనంగా విలపిస్తుంటే ....
ఇంతేనేమో జీవితం
దుఃఖ, ఉదాసీనతలతో
వికటాట్టహాసం చేస్తూ ఎప్పుడూ
No comments:
Post a Comment