ఒక తియ్యని అనుభూతి .... నా సొంతం

ఏ మాతృమూర్తో మొయ్యలేననుకుని
చెత్తబుట్టలోకి విసిరేసిన పసి ఊపిరి ప్రాణం
అప్పటి వరకూ .... ఒంటరిని నేను
తప్పిపోయి, గమ్యం తెలియని అనాధను

అమ్మే కాదనుకుందన్న బాధ
గుర్తుకొచ్చిన ప్రతిసారీ కళ్ళు నీళ్ళతో నిండిపోయి
అంతా అనిశ్చితి
చుట్టూ మసక మసగ్గా సమాజం
బోరున కురుస్తున్న వర్షంలో మార్గం కనపడని స్థితి
దూరంగా కనిపించావు .... పల్లెటూరి అబ్బాయివి
చీకటి అయోమయం లో కొట్టుకుంటున్న నాకు
ఒక ఆశాదీపం లా
నిన్ను చూస్తూనే భయం వేసింది.
నీవు దగ్గరగా వస్తుంటే గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది.
ఎందరో స్వార్ధ సంకుచిత మనస్కుల్ని చూసుండటం వల్ల
అంతకుముందు
మెల్లగా అనునయంగా, నిష్కల్మషం గా మాట్లాడావు
నీ మాటలు .... నాలో నమ్మకం, ధైర్యాన్ని నింపి
నువ్వందించిన చెయ్యందుకోవాలనిపించేలా
నా హృదయమే నీదైనట్లు ....
ఇప్పుడు, నాకు సమాజము, విషపు జీవులు అంటే
ఎలాంటి భయం లేదు .... ప్రకాశవంతమైన నీ సాహచర్యంలో
నా గమ్యం నాకు స్పష్టంగా కనిపిస్తూ
నా జీవనయానం లో దిక్చూచి దొరికిన అనుభూతి