మనోవైకల్యం

నిన్నే మనోహరీ, 
కాస్తంత సమయం నా కోసం వెచ్చించవా
చూస్తూ చూస్తుండగానే 
మతిస్థిమితం కోల్పోయాననిపిస్తుంది. 
అందరిలా నడుచుకోలేను. 
ఒక వ్యక్తిలా కాక అసామిజికంగా జీవిస్తూ 
అస్పష్టంగా విడ్డూరంగా ఉంది అంతా 
నిజంగా నాది స్థిరబుద్ధి కాదా అని ....

నీవే ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి. 
ఎక్కడికైనా దూరంగా తీసుకుని వెళ్ళైనా సరే 

నీవూ చూస్తున్నావుగా .... ఎందుకో మరి 
 ఎవ్వరినీ కలవను .... కలవాలని ఉండదు. 
ఒంటరితనం తో తప్ప స్థిమితపడలేను.
బహుశ ఈ లక్షణమే వేరు చేస్తుందేమో 
అందరినుంచి నన్ను ....

నీకోసమైనా నీవు జీవించేందుకు 
 సామాజిక కట్టుబాట్లను వ్యతిరేకినైనప్పుడు 
 కట్టెయ్యొచ్చుగా నన్ను, కనీసం .... 
నేనొక మానసిక హృద్రోగిననుకునైనా

ఉరుముతున్న ఆ ఉరుముల పిడుగు శబ్దాలతో 
 నా అంతరంగం అల్లకల్లోలమై 
అలజడికి గురై 
 సమశ్యలన్నీ బూతద్దంలో కనిపిస్తూ 
పిచ్చివాడ్ని చేసేస్తున్నాయి. 
పవిత్రత జీవితం పొలిమేరల్లో కూర్చుని 
వెక్కిరిస్తున్నట్లు వింత బోధనలు చేస్తుంది.

వైకల్యం అంతా మదిలోనే .... నాలో కాదనుకుని, నీవు 
 నీకు దూరంగా నెట్టెయ్యకపోతే చాలనిపిస్తుంది