కలో నిజమో

నిన్న రాత్రి నేనొక లోయలో పడ్డాను

తెలియని భయం

నిశ్శబ్ద స్వరాల .... లోకం

చీకటి ప్రతిధ్వనులు ఎగతాళి చేస్తూ

ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తూ కటిక చీకటి

తప్పించుకోగలననే ఆశ లేదు

వినిపిస్తుంది కేవలం

నా గుండె లోతుల్లో జారిన

ఒక చిన్న నిస్సహాయ అణగారిన నిట్టూర్పు

నా స్వరం ప్రతిద్వనులుగా మారి

సహాయం కోసం పిలుస్తుంది

వినిపించుకోదని తెలిసీ

వినిపించుకోవడమే మానేసిన ప్రపంచాన్ని

 

కాలం కరిగింది  

నిశ్శబ్దం నన్ను ఆలింగనం చేసుకున్న భావన  

నేను మునిగిపోతున్నాను ....

ఒక సరస్సులో రాయి పడినట్టుగా 

శబ్దం లేకుండా, అలల అల్లరి లేకుండా,

లోతుల్లోకి ఇంకా లోతుల్లోకి జారి కరిగిపోతూ 

నా చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం 

మెల్లగా కరిగిపోతోంది. 

ఒక పాత జ్ఞాపకంలా,

తెల్లని పొగలా మారి మాయమైపోతోంది.

నా ఆత్మ తుక్కలై తుక్కలు విడిపోతున్నాయి.

ఒక్కొక్క తుక్క దూరంగా తేలుతూ 

నీటి అడుగుకు .... నిశ్శబ్దంగా చేరుకుంటూ 

రోజు ముగిసింది ....

మిగిలిందేమిటంటే ఒక తేలికైన శ్వాస,

ఒక సున్నితమైన నిశ్శబ్దం,

మరియు నేను నన్నే దూరం నుండి చూస్తూ