కలో నిజమో

నిన్న రాత్రి నేనొక లోయలో పడ్డాను

తెలియని భయం

నిశ్శబ్ద స్వరాల .... లోకం

చీకటి ప్రతిధ్వనులు ఎగతాళి చేస్తూ

ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తూ కటిక చీకటి

తప్పించుకోగలననే ఆశ లేదు

వినిపిస్తుంది కేవలం

నా గుండె లోతుల్లో జారిన

ఒక చిన్న నిస్సహాయ అణగారిన నిట్టూర్పు

నా స్వరం ప్రతిద్వనులుగా మారి

సహాయం కోసం పిలుస్తుంది

వినిపించుకోదని తెలిసీ

వినిపించుకోవడమే మానేసిన ప్రపంచాన్ని

 

కాలం కరిగింది  

నిశ్శబ్దం నన్ను ఆలింగనం చేసుకున్న భావన  

నేను మునిగిపోతున్నాను ....

ఒక సరస్సులో రాయి పడినట్టుగా 

శబ్దం లేకుండా, అలల అల్లరి లేకుండా,

లోతుల్లోకి ఇంకా లోతుల్లోకి జారి కరిగిపోతూ 

నా చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం 

మెల్లగా కరిగిపోతోంది. 

ఒక పాత జ్ఞాపకంలా,

తెల్లని పొగలా మారి మాయమైపోతోంది.

నా ఆత్మ తుక్కలై తుక్కలు విడిపోతున్నాయి.

ఒక్కొక్క తుక్క దూరంగా తేలుతూ 

నీటి అడుగుకు .... నిశ్శబ్దంగా చేరుకుంటూ 

రోజు ముగిసింది ....

మిగిలిందేమిటంటే ఒక తేలికైన శ్వాస,

ఒక సున్నితమైన నిశ్శబ్దం,

మరియు నేను నన్నే దూరం నుండి చూస్తూ   

 అంతా కొత్తే

ఎన్నడూ అనుభూతి చెందలేదు
ఇక ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండలేనేమో అన్న భావనే ....
వెంట వెంటనే గుండె బ్రద్దలైన బాధ

కానీ, ఏదో ఒకరోజు అంతా ఇలా మారుతుందని
అనుకోలేదు .... ఎవరో జీవితంలోకి వస్తారని
ముందెన్నడూ లేని అనుభూతిని కలిగిస్తారని

ఎప్పుడో అప్పుడు ఏదో జరుగుతుంది
మనం చేయగలిగేది కేవలం నవ్వుకోవడం మాత్రమే
గుండె మళ్ళీ కలపబడుతూన్నట్లు అనిపిస్తూ

భయం మాత్రం ఉంది .... ఔనా!?

 

నిశ్శబ్దపు వేదన  

మాటలతో చెప్పలేను 

ఈ నిశ్శబ్ద వేదనను    

సమయంతో దాచలేను 

గతం సంఘటనల్ని 

కళ్ళతో చూడలేను 

పగిలి విడిపోయిన ముక్కల్ని

ప్రేమతో దాచలేను 

వేదన మాయల ప్రవాహాన్ని 

నరకం కూడా మార్చలేదు 

ఈ పెరిగిన ద్వేషాన్ని

ఏ ఊహకు అందని బాధ 

ఈ గడ్డకట్టిన గుండెది  

 

నిశ్శబ్దరాగం  

కన్నీళ్లు ఆమె చెంపలను అల్లుకుని 

.... మెల్లగా జారుతూ 

అవి అతని పెదవులవైపు జారి ఆ బాధను 

మౌనంగా పంచుకున్నాడు అతను       

ఒక నిశ్చల ఆలింగనంలో, మౌనంగా 

వారు ఒకరినొకరు గట్టిగా పట్టుకున్నారు.  

ఆ ఇద్దరికీ తెలుసు,

ఆ గదిలో, వారి శరీరాలు, ప్రేమ మాత్రమే కాదు

ఒక దొర్లిపోయే వీడ్కోలూ వారి మధ్య ఉందని. 

అతడి కన్నుల్లో బాధ ఈతేస్తూ,

ఆస్వాసం గాలిలా విరుస్తూ   

ఆమె శిరోజాలతో ముడిపడుతూ ....

అతడు ఆమెను మరింత దగ్గరకు లాగాడు.

ఆమె పెదవులు కంపించాయి 

అతడి ఊపిరి అసమానంగా మారి 

ఆమె పెదవులు .... ఆ నిశ్శబ్ద క్షణంలో 

అతడి పెదవులతో మెల్లగా జతవుతూ  

 ప్రత్యక్ష జ్ఞానం 

కీళ్ళవాతంతో వంగిన ఆమె వేళ్లు 

రంగు వెలిసిన తోలు కాగితం మడతలు విప్పి 

.... పొదిగిన పొడిపొడి అక్షరాల కన్నీళ్ల, మాటల 

మరకల అస్పష్టతను .... అనుభూతించాలి అని   

కానీ, అంధత్వం ముదిరిన ఆమె కళ్లకు 

ఏమీ కనిపించక పోయినా .... 

ఆ కాగితం మడతల్లోని మనోభావనలు మాత్రం 

అన్ని నాళ్ళ తర్వాత కూడా .... 

పూర్ణ ప్రత్యక్ష జ్ఞానం పొందిస్తాయనే ఆశతో ఆమె    

 

ఏకైక మార్గం 

అనుకోని మార్పు 

జీవితంలో ప్రవేశించినప్పుడు 

నాకు తెలియకుండానే 

ఒక ప్రశ్న ఉద్భవించింది. 

ఇప్పుడే ఇది ఇలా 

ఎందుకు జరుగుతుంది అని?

నేను నిర్మించుకున్న

ఏకాంత కట్టడంపై 

ఇలా కూలిపోయేంత 

తీవ్ర ప్రభావమా అని? 

కళ్ళ ముందు ఒక్కసారిగా 

పెద్దగా తెరుచుకుంది ప్రపంచం 

నేను నిలబడే ఉన్నాను  

అసహాయంగా ....

రక్షణ కోసం గోడలు లేకుండా 

మార్గం చూపే చిహ్నాలు లేకుండా 

కేవలం ఇతరుల మాటలు 

మదిలో ఆశలు మాత్రమే మిగిలి  

నేను సిద్ధంగా లేను 

ఎప్పటికీ సిద్ధంగా ఉండను  

కానీ ఎప్పటికైనా 

ముందుకు వెళ్ళే ఏకైక మార్గం 

దాటడమే  

 

కోపం మూలుగు

ఎన్నో సందర్భాలలో ఏకైక పరిష్కారం 

ఏ మూసిన గదిలోనో

ఒంటరిగా కూర్చొని 

కన్నీరు కార్చాల్సి రావడం 

ఊపిరి ఆగిపోయేలా శ్వాసించి   

గుండె వేదనను పూర్ణానుభూతి చెంది   

బహిర్ముఖశ్వాసతో 

గాలి వేడెక్కేవరకు నిశ్వాసించి 

అంతా మాయం అయ్యేవరకు 

అనుభవించాల్సి రావడం   

 పైకి లేవాలి!

పడిన చోటు నుండే .... 

అణిగిపోయాను, ఓడిపోయాను...

నా గొంతుకను నేను అణచుకోవడం తప్ప, నాకు వేరు దారి లేదు. 

ఇప్పుడు నేను, నీ సాంగత్యానికి దూరంగా వెళ్ళాలి. 

రేపు లేని ఒక మూలలో ....

నేను కేవలం ఒక నీడలా 

వానలో తడుస్తూ నడుస్తున్నాను,

నిస్సత్తువగా, నీరసంగా ....

రాత్రి చలిలో వణుకుతూ,

చీకటిలో నా చూపును కోల్పోయి.

ఇది ఓడిపోయే సమయం.

నువ్వు ఆమె మమైకమైపోయి నవ్వుతూ   

ఇక నువ్వు నాతో ఉండవు ....

కేవలం ఆమెతోనే 

ఓటమి అంటే ఏమిటో నాకు పూర్తిగా అర్ధమైంది. 

నువ్వు నాతో లేవని .... నువ్వు ఆమె వేరుకారని.   

కానీ, ఇది ముగింపు కాదు.

ఇది కేవలం ఒక జ్వరం.

ఈ గోడను బద్దలుకొట్టుకుని నేను బయటపడాలి.

నేను పడిన చోటు నుండే .... పైకి లేవాలి!